Ένας ήρωας, διαφορετικός από τους άλλους...


Πόσες και πόσες ιστορίες έχουμε ακούσεις; Για ήρωες που με αυτοθυσία κατατροπωναν τον εχθρό, για ήρωες που αψηφουν κινδύνους και δυσκολίες, για ήρωες που πολεμισαν για την ελευθερία της Χώρας μας, που βασανίστηκαν και τελικός μαρτυρησαν για να μην την προδωσουν.. Όλοι αυτοί δεν έγιναν ήρωες από την μία στιγμή στην άλλη. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Υπήρχε μία οικογένεια που τους πέρασε το αγωνιστικό φρόνημα, υπήρχε η προσωπική άθληση του κάθε ήρωα, σωματική και πνευματική.


Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ένα άλλο είδος ηρώων στις τάξεις της. Ένας από αυτούς είναι και ο Άγιος Δημήτριος. Λαμπρός και σπουδαίος στρατιώτης αλλά τι παραπάνω είχε από τους υπόλοιπους στρατιώτες; Ο Άγιος Δημήτριος προτού δοξαστει από Τον Θεό και προτού γίνει φορέας της Χαρητος είχε δώσει την τρομεροτερη και σπουδαιότερη μάχη που μπορούσε να δώσει ένας άνθρωπος. Την μάχη κατά του εαυτού του. Την μάχη κατά των παθών του, την μάχη κατά των θέλω του, την μάχη κατά των αναγκών του... Αυτή τη μάχη που πολλοί σήμερα την αγνοούμε. Εμείς σήμερα γινόμαστε δούλοι του σώματος μας και όπου μας πάει πάμε. Αντί να δίνουμε εντολές στο σώμα μας, μας έχει φυλακισμένος και έτσι εμποδιζουμε την ψυχή μας να πετάξει μακριά. Θυμάμαι ένα περιστατικό από τον βίο του Αγίου όπου είχε βάλει έναν από τους μαθητές του το βράδυ, αν συλλάβει τον Δημήτριο να κοιμάται να τον ξυπνάει! Γιατί είχε δώσει τέτοια εντολή ο Άγιος; Για να μην παραδωθει το σώμα του στην χαλάρωση και την ραθυμία... Έτσι σκληραγωγουσε ο Άγιος τον εαυτό του. Βίαζε το σώμα του μέχρι που το υπέταξε! Αυτοί είναι οι ήρωες της Ορθοδοξίας μας!!! Γιατί σήμερα έχουμε τα χάλια που έχουμε; Διότι σε κανένα σπίτι δεν υπάρχει αυτό το αγωνιστικό φρόνημα. Σήμερα έχουμε μπερδέψει την καρδιά μας με την κοιλιά μας και νομίζουμε πως η είσοδός για την καρδιά μας, είναι η κοιλιά μας... Τα παιδιά μας τα μεγαλώνουμε με το "θέλω" αντί να τους μεγαλώσουμε μαχητές και διεκδικητές. Να τους περάσουμε το φρόνημα του ότι "αν δεν φτύσεις αίμα, ποτέ δεν θα έχεις τίποτα". Σήμερα κάνουμε τα πάντα για το σώμα των παιδιών μας, δεν κάνουμε όμως τίποτα για την ψυχή τους. Εκτός κι αν νομίζουμε πως τα παιδιά μας είναι άψυχα. Ένα όμορφο ζώο που αγωνίζεται για περισσότερο σανό... Ο Άγιος Δημήτριος μεγάλωσε με αγωνιστικό φρόνημα. Πρέπει όλοι μας τούτες τις ώρες να τον μελετήσουμε, να δούμε την ζωή του, να βρούμε τα αίτια της αγιοτητας του. Ο Θεός Τον Δοξασε στον ουρανό διότι πρώτα ο Άγιος Δοξασε Τον Θεό στη Γη. Έτσι εορταζαν παλιότερα οι Έλληνες την κάθε εορτή. Μαζεύονταν στα σπίτια, διάβαζαν τον βίο του κάθε Αγίου, έκαναν σχόλια πάνω σε αυτόν και μετά έτρωγαν κι έπιναν. Εμείς γιορτάζουμε τον κάθε άγιο χαζοχαρουμενα.. Γι αυτό σήμερα έχουμε ξεχάσει τις παραδώσεις μας και τις αξίες μας. Δυστυχώς, το λέω με πολύ πόνο, οι πρόγονοι μας θα ένιωθαν μεγάλη ντροπή.


Φίλοι μου, τους πραγματικά χαλεπους καιρούς που διανύουμε έχουμε ανάγκη από πρότυπα. Ας δούμε τους αγίους και ήρωες της Ορθόδοξης πίστης μας. Ας δούμε τον Άγιο Δημήτριο. Τον Άγιο που με την ζωή του και το φρόνημα του, πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τις τενεκεδενιες δικαιολογίες του στιλ "δεν μπορώ να αγιάσω στο κόσμο". Ο Δημήτριος τι ήταν; Αξιοματικος στο στρατό ήταν. Ούτε μοναχός ήταν, ούτε Κληρικός, ούτε Επίσκοπος. Λαϊκός άνθρωπος ήταν. Σαν εκείνον υπάρχουν χιλιάδες Άγιοι. Άγιοι μάγειρες, Άγιοι γιατροί, Άγιοι αστυνομικοί, Άγιοι καταστηματαρχες, Άγιοι αγρότες, Άγιοι οικοδόμοι κ.τ.λ.π. Όπως εκείνοι αγίασαν λοιπόν, έτσι καλούμαστε να αγιάσουμε κι εμείς. Να φερθούμε ηρωικά, να έχουμε αγωνιστικό φρόνημα, να δώσουμε ένα λιθαράκι βοήθειας στη Χώρα, έτσι ώστε κάποια στιγμή να αφηπνιστει και να δοξαστει από Τον Θεό, σαν άλλωτε. Αμήν εγένετο.


Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.