ΈΝΑΣ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΣΚΛΆΒΟΣ ...

Οι ποιο συχνές ατάκες στη σημερινή εποχή μας είναι αυτές τις... σκλαβιάς.. Ακούμε ότι ζούμε υπό το καθεστώς "κατευθυνόμενης Χούντας", ότι η Ελλάδα είναι σκλαβωμένη στον οικονομικό πόλεμο που μας κάνουν οι Γερμανοί, ακούμε ότι τα κόμματά μας εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα και ότι ο Έλληνας αναγκάζετε να ζει σαν σκλάβος στον τόπο του... Η αλήθεια είναι πως τώρα, έτσι όπως είμαστε, δεν γίνετε τίποτα!! Για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο θα πρέπει να πεθάνουν πρώτα οι γενιές που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, σε αυτά τα χάλια.. Πρέπει να εξαφανιστούν τα "κολλημένα μυαλά", τα κομματόσκυλα, οι βολεμένοι και μέσα από τον σημερινό πονεμένο νέο να γεννηθούν άνθρωποι που θα διδαχθούν ορθός και που θα πάρουν την Χώρα στη πλάτη τους.. Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε; ΜΌΝΟ υπομονή! Είχαμε μιλήσει παλιότερα, μία μέρα μετά της εκλογές για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό όπου έζησε στο καθεστώς του Κομουνισμού στη Ρωσία.. Αργότερα μιλήσαμε για τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω. Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να αναφερθούμε σε έναν άλλον "σκλάβο" τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.

Η αλήθεια είναι πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι γεμάτη με σκλάβους. Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος προσπάθησε να αντιμετωπίσει την σκλαβιά με ένα πολύ έξυπνο τρόπο. Έκανε την δουλεία, δουλειά και ο σκλάβος έγινε εργαζόμενος... Ο Άγιος μας πιάστηκε σκλάβος στο ρωσοτουρκικό πόλεμο από τους Τάταρους που πολεμούσαν μαζί με τους Τούρκους, και τον πούλησαν σκλάβο σε κάποιο Τούρκο αξιωματούχο απ’ το Προκόπι της Καππαδοκίας. Πώς να περιγράψει κανείς τη ζωή της σκλαβιάς; Περιγράφονται οι εξευτελισμοί, οι βρισιές, οι ταπεινώσεις, οι ονειδισμοί, τα κοροϊδέματα, το ξύλο, η τυραννία; Κι αν λάβει οπ’ όψη του κανείς πως το Προκόπι ήταν στρατόπεδο των Γενιτσάρων, που ήταν «υιοί γεένης διπλότεροι» των Οθωμανών, μπορεί κάπως να φαντασθεί τα βάσανα του Χριστιανόπουλου!… Και σαν να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, ήταν κι εκείνες οι αφόρητες πιέσεις ν’ αφήσει την πίστη του, να πει το «σαλαβάτ» (το «πιστεύω» του Ισλάμ), να κάμουν το «σουνέτ»(περιτομή) και να γίνει Μουσουλμάνος! Πιέσεις, άλλοτε με το μαλακό κι άλλοτε με το άγριο! Άλλοτε με υποσχέσεις κι άλλοτε με απειλές! Όμως είχαν πέσει σε «σκληρό καρύδι»! Ή μάλλον σε πέτρα, που είχε σκληρύνει κι ατσαλώσει από την αδιάκοπη επαφή της με τον Λίθο τον Τίμιο, τον Ακρογωνιαίο, που είναι ο Χριστός! Έτσι, η απάντησή του ήταν πάντοτε, και στις υποσχέσεις, και στις απειλές, ένα απόλυτα αποφασιστικό «Νιέτ!». Δηλαδή: Όχι! «Δεν με συγκινούν οι υποσχέσεις σας. Ό,τι μου υπόσχεσθε είναι μάταιο, αφού ακούοντάς σας θα χωρισθώ απ’ τον Χριστό. Δεν με φοβίζουν οι απειλές σας. Ό,τι μου επισείετε σαν φόβητρο, το περιφρονώ με τη χάρη του Κυρίου μου! Για μένα «το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Παύλος, επιστολή προς Φιλιππησίους 1, 21). Τίποτε δε μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Υιού της Παρθένου!». Και στον αφέντη του είπε: «Αν μ’ αφήσεις ελεύθερο στη θρησκεία μου, θα είμαι ολοπρόθυμος στους ορισμούς σου. Μα αν με βιάσεις ν’ αλλαξοπιστήσω, ξέρε το πως σου δίνω το κεφάλι μου μετά χαράς, αλλά την Πίστη μου όχι! Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανό θα μ’ εύρει και ο χάρος!».

Η σημερινή εποχή

Εμείς σήμερα ούτε ξύλο τρώμε, ούτε μας βασανίζουν, ούτε μας απαιτούν να αλλάξουμε τα πιστεύω μας, όποια και να είναι αυτά. Είμαστε ελεύθεροι στη σκλαβιά μας!!! Ο καθένας μας μπορεί να ζήσει όπως θέλει αλλά η κατάληξή του θα είναι μία! Θα καταλήξουμε, πρέπει να καταλήξουμε εκεί που θέλουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου. Δεν ξέρω αλλά εμένα τα σημερινά δεδομένα μου φαίνονται ποιο επικίνδυνα.. Τότε, έτρωγες το ξύλο σου, ζούσες την πραγματικότητά σου. Σήμερα ζεις την ψευδαίσθησή σου χωρίς να μπορείς να φανταστείς που θέλουν να σε οδηγήσουν... Σου πασάρουν ελευθερία, αλλά στην ουσία σε έχουν σκλαβωμένο. Σε αναγκάζουν κάθε χρόνο να ακολουθήσεις μία μόδα έτσι ώστε να σε κρατάνε από το χέρι, σου έχουν πασάρει το διαδίκτυο και τις ανέσεις του για να σε κρατάνε μέσα στο σπίτι.. Έτσι μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία αποχαυνωμένη, τα παιδιά αντιγράφουν το ένα, το άλλο ή χαζά πρότυπα - τσίρκουλα που πασάρει η τηλεόραση... Σε ένα τέτοιο κόσμο ΜΌΝΟ οι Άγιοι της Ορθόδοξης πίστης έχουν την λύση. Υπομονή όλοι ξέρουμε να κάνουμε, κάποια στιγμή όμως θα τελειώσει και αυτή. Κάποια στιγμή η απελπισία θα μας σκεπάσει, ένα μαύρο σύννεφο θα μας επισκιάσει και τότε όλα θα σβήσουν. Ούτε η θύμηση του μαρτυρίου Του Χριστού δεν θα μας παρηγορεί.. Οι Άγιοι λοιπόν, δεν είχαν μόνο υπομονή, είχαν ΠΊΣΤΗ! Πίστη που λύγιζε σίδερα, πίστη που κινούσε βουνά... Ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός τα έβαλε με ένα ολόκληρο καθεστώς, και τι καθεστώς ε; Το νίκησε όμως! Ο Κομουνισμός στη Ρωσία κατέρρευσε, ο Άγιος δοξάστηκε!!! Η θύμηση του Κομουνισμού συνοδεύετε με κατάρες και ύβρις, η θύμηση του Αγίου με θριαμβολογίες, δοξασίες προς Τον Θεό και πολυπληθέστατες λιτανείες των Ιερών λειψάνων του!!

Η ελευθερία του Ιωάννη

Η πίστη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου ήταν και αυτή τόσο μεγάλη που ανάγκασε τον βασανιστή του να μαλακώσει... Βλέποντας ο Θεός την ακλόνητη πίστη του δούλου Του και την άφοβη ομολογία του, μαλάκωσε τη σκληρή καρδιά του αφέντη του και τον έκαμε σιγά-σιγά να το εκτιμήσει το σκλαβόπουλο και να το συμπαθήσει. Σ’ αυτό πολύ συνετέλεσε η όλη αρετή του Ιωάννη. Τον έβλεπαν να είναι αφοσιωμένος στο έργο του (ήταν ιπποκόμος) και να εκτελεί με βαθειά ταπεινοφροσύνη κάθε εντολή.
Να κάνει ατέλειωτες νηστείες και προσευχές. Να εκκλησιάζεται με κάθε ευκαιρία και να μεταλαβαίνει κάθε Σάββατο.
Να μη σηκώνει τα μάτια του να κοιτάξει κατά πρόσωπο κανέναν, αλλά να είναι πάντοτε συνεσταλμένος και ντροπαλός. Να είναι πρόθυμος για κάθε εργασία, να κοιμάται σε μια γωνιά του στάβλου πάνω στ’ άχυρα, ενώ του πρόσφεραν δωμάτιο δικό του. Να ξενυχτά συχνά προσευχόμενος στα γόνατα, άλλοτε μέσα στο στάβλο, που τον λογάριαζε θαρρείς στάβλο της Βηθλεέμ, κι άλλοτε μέσα στην εκκλησία τ’ Αϊ-Γιωργιού, εκεί κοντά στο υποστατικό του αφεντικού του. Να τρέχει με αγάπη να βοηθάει τον καθέναν, και να μην έχει λόγο πικρό στο στόμα για κανέναν! Να συγχωρεί αυτοστιγμεί και να ζητά συγγνώμη δίχως να φταίει! Να περιποιείται τα ζώα του στάβλου με ξεχωριστή φροντίδα και ν’ ακολουθεί τον έφιππο αφέντη του στους περιπάτους του, πεζός αυτός, σεμνός, με τις παπαρούνες της αρετής μόνιμα ζωγραφισμένες στα μάγουλά του, και με τα χείλη του να κινούνται αθόρυβα στην αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού: «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια»… Όλα αυτά, βέβαια, ηχούν παράξενα στ’ αφτιά εκείνων που βλέπουν και κρίνουν τα πράγματα με τρόπο κοσμικό. Όμως, όλα αυτά συνιστούσαν και την υπέρβαση της σκλαβιάς! Ο νεαρός Ιβάν ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του! Ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά παθών και αμαρτίας! Ελεύθερος εσωτερικά! Στην ψυχή! Στα βάθη της καρδιάς του! Γιατί η ελευθερία δεν είναι υπόθεση του σώματος, μα προπαντός είναι υπόθεση του μέσα ανθρώπου! Μπορεί σωματικά να είσαι ελεύθερος, και όμως νάσαι σκλάβος της φθοράς, της αμαρτίας! Και μπορεί απ’ έξω νάσαι σκλάβος σαν τον Ιωάννη, κι από μέσα να αισθάνεσαι το πλήρωμα της ελευθερίας που χαρίζει η παρουσία του Χριστού!

Υπάρχει λύση σήμερα;

Ο Άγιος απάντησε! Όχι με λόγια, όπως κάνουν όλοι σήμερα, αλλά με Λόγο (όπως είχε πρόσφατα πει ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος). Με Χριστό (Λόγο) και πράξη... Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν, μην το βάζουμε κάτω, ΚΑΝΈΝΑΣ δεν μπορεί να μας βλάψει αρκεί εμείς να καταλάβουμε τον λόγο της ύπαρξής μας, να βοηθούμε και να συμπάσχουμε με τους παθόντες, να ρίξουμε και λίγο τον εγωισμό μας και την υπερηφάνεια μας, να κατέβουμε από όπου έχουμε ανέβει και να προσγειωθούμε στη Γη. Μην πιστεύετε τα φούμαρα που μας πασάρουν, αν δεν "φτύσουμε αίμα" προκοπή δεν θα κάνουμε.. Αν δεν επικαλεστούμε Τον Θεό δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα!! Δεν είναι λόγια του αέρα, ο Άγιος Ιωάννης (όπως και άλλοι Άγιοι) το έκανε και αυτό πράξη και ο Θεός τον θέωσε. Το ιερό λείψανό του βρίσκεται – στο πείσμα της ανθρώπινης λογικής! – άφθαρτο και ακέραιο, κοντά 280 χρόνια μετά το σωματικό θάνατό του, στο Νέο Προκόπι (πρώην Εμίν Αγά) της Εύβοιας. Εμείς που ως υφιστάμενοι και υπάλληλοι ασχάλλουμε και δυστροπούμε σε κάθε εντολή που μας δίδεται από τους προϊσταμένους μας, και συχνά δεν βλέπουμε την ώρα να γίνουμε κι εμείς αφεντικά για να βγάλουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα τ’ απωθημένα μας καταπάνω στους δικούς μας υφισταμένους· εμείς που το να κάνουμε κάπου μια στοιχειώδη υπακοή το θεωρούμε εξευτελισμό και εξουθένωση· εμείς που ως παιδιά τις συμβουλές και τις ορμήνειες των γονιών μας τις βαφτίζουμε «καταπίεση» εμείς, για τους οποίους ειπώθηκε ότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει»· εμείς που έχουμε στα κατάβαθα του είναι μας θλιβερά απωθημένα μιας σκλαβιάς τετρακοσίων και πάνω χρόνων, μιας σχετικά πρόσφατης τριπλής ξενικής κατοχής και καμπόσων ντόπιων δικτατοριών, πολλά έχουμε να διδαχθούμε από τη στάση του Ιβάν (Ιωάννης) και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τη δουλεία. Αν τον μιμηθούμε θα ελευθερωθούμε και σαν εκείνον θα μας θεώσει ο Χριστός. Αν όχι, θα υποστούμε την επίγεια αλλά και την μετά θάνατον κόλαση... Η επιλογή δική μας.