ΈΝΑΣ ΕΛΕΎΘΕΡΟΣ ΣΚΛΆΒΟΣ ...

Οι ποιο συχνές ατάκες στη σημερινή εποχή μας είναι αυτές τις... σκλαβιάς.. Ακούμε ότι ζούμε υπό το καθεστώς "κατευθυνόμενης Χούντας", ότι η Ελλάδα είναι σκλαβωμένη στον οικονομικό πόλεμο που μας κάνουν οι Γερμανοί, ακούμε ότι τα κόμματά μας εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα και ότι ο Έλληνας αναγκάζετε να ζει σαν σκλάβος στον τόπο του... Η αλήθεια είναι πως τώρα, έτσι όπως είμαστε, δεν γίνετε τίποτα!! Για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο θα πρέπει να πεθάνουν πρώτα οι γενιές που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, σε αυτά τα χάλια.. Πρέπει να εξαφανιστούν τα "κολλημένα μυαλά", τα κομματόσκυλα, οι βολεμένοι και μέσα από τον σημερινό πονεμένο νέο να γεννηθούν άνθρωποι που θα διδαχθούν ορθός και που θα πάρουν την Χώρα στη πλάτη τους.. Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε; ΜΌΝΟ υπομονή! Είχαμε μιλήσει παλιότερα, μία μέρα μετά της εκλογές για τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό όπου έζησε στο καθεστώς του Κομουνισμού στη Ρωσία.. Αργότερα μιλήσαμε για τους Τρεις Παίδες εν Καμίνω. Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να αναφερθούμε σε έναν άλλον "σκλάβο" τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.

Η αλήθεια είναι πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι γεμάτη με σκλάβους. Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος προσπάθησε να αντιμετωπίσει την σκλαβιά με ένα πολύ έξυπνο τρόπο. Έκανε την δουλεία, δουλειά και ο σκλάβος έγινε εργαζόμενος... Ο Άγιος μας πιάστηκε σκλάβος στο ρωσοτουρκικό πόλεμο από τους Τάταρους που πολεμούσαν μαζί με τους Τούρκους, και τον πούλησαν σκλάβο σε κάποιο Τούρκο αξιωματούχο απ’ το Προκόπι της Καππαδοκίας. Πώς να περιγράψει κανείς τη ζωή της σκλαβιάς; Περιγράφονται οι εξευτελισμοί, οι βρισιές, οι ταπεινώσεις, οι ονειδισμοί, τα κοροϊδέματα, το ξύλο, η τυραννία; Κι αν λάβει οπ’ όψη του κανείς πως το Προκόπι ήταν στρατόπεδο των Γενιτσάρων, που ήταν «υιοί γεένης διπλότεροι» των Οθωμανών, μπορεί κάπως να φαντασθεί τα βάσανα του Χριστιανόπουλου!… Και σαν να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, ήταν κι εκείνες οι αφόρητες πιέσεις ν’ αφήσει την πίστη του, να πει το «σαλαβάτ» (το «πιστεύω» του Ισλάμ), να κάμουν το «σουνέτ»(περιτομή) και να γίνει Μουσουλμάνος! Πιέσεις, άλλοτε με το μαλακό κι άλλοτε με το άγριο! Άλλοτε με υποσχέσεις κι άλλοτε με απειλές! Όμως είχαν πέσει σε «σκληρό καρύδι»! Ή μάλλον σε πέτρα, που είχε σκληρύνει κι ατσαλώσει από την αδιάκοπη επαφή της με τον Λίθο τον Τίμιο, τον Ακρογωνιαίο, που είναι ο Χριστός! Έτσι, η απάντησή του ήταν πάντοτε, και στις υποσχέσεις, και στις απειλές, ένα απόλυτα αποφασιστικό «Νιέτ!». Δηλαδή: Όχι! «Δεν με συγκινούν οι υποσχέσεις σας. Ό,τι μου υπόσχεσθε είναι μάταιο, αφού ακούοντάς σας θα χωρισθώ απ’ τον Χριστό. Δεν με φοβίζουν οι απειλές σας. Ό,τι μου επισείετε σαν φόβητρο, το περιφρονώ με τη χάρη του Κυρίου μου! Για μένα «το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Παύλος, επιστολή προς Φιλιππησίους 1, 21). Τίποτε δε μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Υιού της Παρθένου!». Και στον αφέντη του είπε: «Αν μ’ αφήσεις ελεύθερο στη θρησκεία μου, θα είμαι ολοπρόθυμος στους ορισμούς σου. Μα αν με βιάσεις ν’ αλλαξοπιστήσω, ξέρε το πως σου δίνω το κεφάλι μου μετά χαράς, αλλά την Πίστη μου όχι! Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανό θα μ’ εύρει και ο χάρος!».

Η σημερινή εποχή

Εμείς σήμερα ούτε ξύλο τρώμε, ούτε μας βασανίζουν, ούτε μας απαιτούν να αλλάξουμε τα πιστεύω μας, όποια και να είναι αυτά. Είμαστε ελεύθεροι στη σκλαβιά μας!!! Ο καθένας μας μπορεί να ζήσει όπως θέλει αλλά η κατάληξή του θα είναι μία! Θα καταλήξουμε, πρέπει να καταλήξουμε εκεί που θέλουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου. Δεν ξέρω αλλά εμένα τα σημερινά δεδομένα μου φαίνονται ποιο επικίνδυνα.. Τότε, έτρωγες το ξύλο σου, ζούσες την πραγματικότητά σου. Σήμερα ζεις την ψευδαίσθησή σου χωρίς να μπορείς να φανταστείς που θέλουν να σε οδηγήσουν... Σου πασάρουν ελευθερία, αλλά στην ουσία σε έχουν σκλαβωμένο. Σε αναγκάζουν κάθε χρόνο να ακολουθήσεις μία μόδα έτσι ώστε να σε κρατάνε από το χέρι, σου έχουν πασάρει το διαδίκτυο και τις ανέσεις του για να σε κρατάνε μέσα στο σπίτι.. Έτσι μεγαλώνουμε σε μία κοινωνία αποχαυνωμένη, τα παιδιά αντιγράφουν το ένα, το άλλο ή χαζά πρότυπα - τσίρκουλα που πασάρει η τηλεόραση... Σε ένα τέτοιο κόσμο ΜΌΝΟ οι Άγιοι της Ορθόδοξης πίστης έχουν την λύση. Υπομονή όλοι ξέρουμε να κάνουμε, κάποια στιγμή όμως θα τελειώσει και αυτή. Κάποια στιγμή η απελπισία θα μας σκεπάσει, ένα μαύρο σύννεφο θα μας επισκιάσει και τότε όλα θα σβήσουν. Ούτε η θύμηση του μαρτυρίου Του Χριστού δεν θα μας παρηγορεί.. Οι Άγιοι λοιπόν, δεν είχαν μόνο υπομονή, είχαν ΠΊΣΤΗ! Πίστη που λύγιζε σίδερα, πίστη που κινούσε βουνά... Ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός τα έβαλε με ένα ολόκληρο καθεστώς, και τι καθεστώς ε; Το νίκησε όμως! Ο Κομουνισμός στη Ρωσία κατέρρευσε, ο Άγιος δοξάστηκε!!! Η θύμηση του Κομουνισμού συνοδεύετε με κατάρες και ύβρις, η θύμηση του Αγίου με θριαμβολογίες, δοξασίες προς Τον Θεό και πολυπληθέστατες λιτανείες των Ιερών λειψάνων του!!

Η ελευθερία του Ιωάννη

Η πίστη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου ήταν και αυτή τόσο μεγάλη που ανάγκασε τον βασανιστή του να μαλακώσει... Βλέποντας ο Θεός την ακλόνητη πίστη του δούλου Του και την άφοβη ομολογία του, μαλάκωσε τη σκληρή καρδιά του αφέντη του και τον έκαμε σιγά-σιγά να το εκτιμήσει το σκλαβόπουλο και να το συμπαθήσει. Σ’ αυτό πολύ συνετέλεσε η όλη αρετή του Ιωάννη. Τον έβλεπαν να είναι αφοσιωμένος στο έργο του (ήταν ιπποκόμος) και να εκτελεί με βαθειά ταπεινοφροσύνη κάθε εντολή.
Να κάνει ατέλειωτες νηστείες και προσευχές. Να εκκλησιάζεται με κάθε ευκαιρία και να μεταλαβαίνει κάθε Σάββατο.
Να μη σηκώνει τα μάτια του να κοιτάξει κατά πρόσωπο κανέναν, αλλά να είναι πάντοτε συνεσταλμένος και ντροπαλός. Να είναι πρόθυμος για κάθε εργασία, να κοιμάται σε μια γωνιά του στάβλου πάνω στ’ άχυρα, ενώ του πρόσφεραν δωμάτιο δικό του. Να ξενυχτά συχνά προσευχόμενος στα γόνατα, άλλοτε μέσα στο στάβλο, που τον λογάριαζε θαρρείς στάβλο της Βηθλεέμ, κι άλλοτε μέσα στην εκκλησία τ’ Αϊ-Γιωργιού, εκεί κοντά στο υποστατικό του αφεντικού του. Να τρέχει με αγάπη να βοηθάει τον καθέναν, και να μην έχει λόγο πικρό στο στόμα για κανέναν! Να συγχωρεί αυτοστιγμεί και να ζητά συγγνώμη δίχως να φταίει! Να περιποιείται τα ζώα του στάβλου με ξεχωριστή φροντίδα και ν’ ακολουθεί τον έφιππο αφέντη του στους περιπάτους του, πεζός αυτός, σεμνός, με τις παπαρούνες της αρετής μόνιμα ζωγραφισμένες στα μάγουλά του, και με τα χείλη του να κινούνται αθόρυβα στην αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού: «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια»… Όλα αυτά, βέβαια, ηχούν παράξενα στ’ αφτιά εκείνων που βλέπουν και κρίνουν τα πράγματα με τρόπο κοσμικό. Όμως, όλα αυτά συνιστούσαν και την υπέρβαση της σκλαβιάς! Ο νεαρός Ιβάν ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του! Ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά παθών και αμαρτίας! Ελεύθερος εσωτερικά! Στην ψυχή! Στα βάθη της καρδιάς του! Γιατί η ελευθερία δεν είναι υπόθεση του σώματος, μα προπαντός είναι υπόθεση του μέσα ανθρώπου! Μπορεί σωματικά να είσαι ελεύθερος, και όμως νάσαι σκλάβος της φθοράς, της αμαρτίας! Και μπορεί απ’ έξω νάσαι σκλάβος σαν τον Ιωάννη, κι από μέσα να αισθάνεσαι το πλήρωμα της ελευθερίας που χαρίζει η παρουσία του Χριστού!

Υπάρχει λύση σήμερα;

Ο Άγιος απάντησε! Όχι με λόγια, όπως κάνουν όλοι σήμερα, αλλά με Λόγο (όπως είχε πρόσφατα πει ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος). Με Χριστό (Λόγο) και πράξη... Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν, μην το βάζουμε κάτω, ΚΑΝΈΝΑΣ δεν μπορεί να μας βλάψει αρκεί εμείς να καταλάβουμε τον λόγο της ύπαρξής μας, να βοηθούμε και να συμπάσχουμε με τους παθόντες, να ρίξουμε και λίγο τον εγωισμό μας και την υπερηφάνεια μας, να κατέβουμε από όπου έχουμε ανέβει και να προσγειωθούμε στη Γη. Μην πιστεύετε τα φούμαρα που μας πασάρουν, αν δεν "φτύσουμε αίμα" προκοπή δεν θα κάνουμε.. Αν δεν επικαλεστούμε Τον Θεό δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα!! Δεν είναι λόγια του αέρα, ο Άγιος Ιωάννης (όπως και άλλοι Άγιοι) το έκανε και αυτό πράξη και ο Θεός τον θέωσε. Το ιερό λείψανό του βρίσκεται – στο πείσμα της ανθρώπινης λογικής! – άφθαρτο και ακέραιο, κοντά 280 χρόνια μετά το σωματικό θάνατό του, στο Νέο Προκόπι (πρώην Εμίν Αγά) της Εύβοιας. Εμείς που ως υφιστάμενοι και υπάλληλοι ασχάλλουμε και δυστροπούμε σε κάθε εντολή που μας δίδεται από τους προϊσταμένους μας, και συχνά δεν βλέπουμε την ώρα να γίνουμε κι εμείς αφεντικά για να βγάλουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα τ’ απωθημένα μας καταπάνω στους δικούς μας υφισταμένους· εμείς που το να κάνουμε κάπου μια στοιχειώδη υπακοή το θεωρούμε εξευτελισμό και εξουθένωση· εμείς που ως παιδιά τις συμβουλές και τις ορμήνειες των γονιών μας τις βαφτίζουμε «καταπίεση» εμείς, για τους οποίους ειπώθηκε ότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει»· εμείς που έχουμε στα κατάβαθα του είναι μας θλιβερά απωθημένα μιας σκλαβιάς τετρακοσίων και πάνω χρόνων, μιας σχετικά πρόσφατης τριπλής ξενικής κατοχής και καμπόσων ντόπιων δικτατοριών, πολλά έχουμε να διδαχθούμε από τη στάση του Ιβάν (Ιωάννης) και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τη δουλεία. Αν τον μιμηθούμε θα ελευθερωθούμε και σαν εκείνον θα μας θεώσει ο Χριστός. Αν όχι, θα υποστούμε την επίγεια αλλά και την μετά θάνατον κόλαση... Η επιλογή δική μας.

Η αντιφατική στάση των ιστορικών απέναντι στον Μ. Κωνσταντίνο, η απόκρυψη της αλήθειας από τους Δυτικούς εχθρούς Του και οι ανιστόρητοι "Έλληνες" του βολέματος...

Κάθε 21 Μαΐου, εκτός από το να ευχηθούμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα, θέλοντας και μη το μυαλό μας πάει στον σπουδαιότερο στρατηγό (Μέγα) που πάτησε το πόδι του στο κόσμο τούτο... Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν μία σπουδαία φυσιογνωμία, μία τεράστια προσωπικότητα, ένας στρατηγός μου έφτασε στη κορυφή σεβόμενος ΌΛΟ τον κόσμο, ΌΛΕΣ τις θρησκείες και προσπάθησε να πείσει τον λαό πως ο άλλος, παρόλο την διαφορετικότητά του, είναι ίσιος! Το σπουδαιότερο είναι πως μέχρι εκείνη τη περίοδο κάτι τέτοιο δεν υπήρχε και για το λόγο αυτό έγινε εκείνος ο Αυτοκράτορας τόσο αγαπητός, κυρίως στις μειονότητες... Αυτό ήταν που πόνεσε τόσο πολύ τους Δυτικούς Αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό είναι που πονάει ακόμη και σήμερα τους Δυτικούς ιστορικούς που ασπάζονται την Φραγκολατίνικη θρησκεία... Δυστυχώς στη Χώρα των προβάτων, την Ελλάδα, όταν ο λόγος βολεύει και είναι κατά της Εκκλησίας τότε αποκτά αξία και τον δέχονται όλοι όσοι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάτι αρνητικό για Αυτήν. Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, δανειζόμενος την ιστορική έρευνα του π. Γεώργιου Ματαλληνού, του Τιτάνα ιστορικού της Χώρας τούτης...

Ιστορικός αναχρονισμός.

Ένα πρόβλημα είναι ο ιστορικός αναχρονισμός. Να επιχειρούνται δηλαδή ερμηνευτικές προσβάσεις στα ιστορικά γεγονότα και στα ιστορικά πρόσωπα μέσα από κρίσεις και προϋποθέσεις του παρόντος, του οποιουδήποτε παρόντος. Πρέπει να γνωρίζουμε πως όταν κάποιος επιστήμονας - ιστορικός συντάσσει μία ιστορική διατριβή και μάλιστα αν είναι διδακτορική διατριβή που είναι η σημαντικότερη εργασία ενός επιστήμονος, παραθέτει ένα εισαγωγικό ή πρώτο κεφάλαιο που αναφέρεται στην εποχή μέσα στην οποία τοποθετούνται τα θέματα με τα οποία ασχολείται. Αυτή η τοποθέτησις είναι απολύτως αναγκαία, σφαιρική από πάσης πλευράς τοποθέτηση, για να μπορεί κανείς τα συμπεράσματα τα οποία θα συναγάγει, να τα τεκμηριώνει και μάλιστα κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Ο ιστορικός αναχρονισμός και η ιδεολογική χρήση της ιστορίας, επαναλαμβάνω, είναι από τις μεγαλύτερες αρρώστιες των ασχολουμένων με την ιστορία, στην εποχή μας περισσότερο, μας λέει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός σε κάποιο από τα κείμενά του.

 Οι πηγές

Για να μελετήσει κάποιος ένα ιστορικό πρόσωπο, πρέπει πρώτα να βρει πηγές και στη συνέχει να τις διασταυρώσει. Κοντινά πρόσωπα με τον Μ. Κωνσταντίνο έχουμε ορισμένα. Ο ιστορικός Ευσέβιος, συνεδέετο με φιλικούς δεσμούς με τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο Λακτάντιος ήταν επίσης ιστορικός και φίλος του γιου του Κωνσταντίνου, του Κρίσπου. Είχε γράψει ένα βιβλίο «Περί του θανάτου των διωκτών». Έχουμε όμως και τον άγιο Γρηγόριο τον θεολόγο ο οποίος στα χρόνια του ασχολούνταν με τις δύο Ρώμες, την Παλαιά και τη Νέα Ρώμη. Θεωρούσε μάλιστα την δευτέρα, Νέα Ρώμη, ως σύνδεσμο Ανατολής και Δύσεως...  Αυτές είναι οι ασφαλέστερες, σύγχρονες πηγές που έχουμε, σύμφωνα με αυτές θα πρέπει να κάνουμε και την ιστορική μας αναδρομή στο πρόσωπο του ιδρυτού της Νέας Ρώμης και μετέπειτα Κωνσταντινούπολης. Σίγουρα θα μου κάποιος, όλοι αυτοί, ήταν φίλοι του Κωνσταντίνου, ενώ ο Γρηγόριος ο θεολόγος ήταν Χριστιανός Ιεράρχης, οπότε είναι λογικό να γράφει θετικά για τον Αυτοκράτορα και άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σύμφωνοι, γιατί όμως δεν έχουμε το ίδιο σκεπτικό και για τον Ζώσιμο; Ο Ζώσιμος είναι ένας από τους πολλούς που γράφει αρνητικά για τον Μ. Κωνσταντίνο. Τι ήταν όμως ο Ζώσιμος; Ήταν ειδωλολάτρης, εθνικός και φανατικός μάλιστα ειδωλολάτρης ιστορικός. 425 περίπου με 518. Γράφει δηλαδή ένα, ενάμιση αιώνα μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.  Ο Ευσέβιος όπως είπαμε είναι ο πατέρας της Εκκλησιαστικής ιστορίας και κοιμάται, αποθνήσκει, περί το 339, 340. Το 337 πεθαίνει ο Μέγας Κωνσταντίνος, άρα είναι σύγχρονος. Ο Zώσιμος ήταν φανατικός οπαδός της αρχαίας θρησκείας και έγραψε το έργο «Ιστορία Νέα» που αρχίζει από τον Αύγουστο και τελειώνει το 410, σε έξι βιβλία. Οι πηγές του είναι παγανιστικές. Οι πληροφορίες τις οποίες δίδει δεν διασταυρώνονται. Αλλά εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την περίπτωση εναντίον του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αντλούν συνεχώς από αναπόδεικτα στοιχεία τα οποία παραδίδει ο Ζώσιμος. Βλέπετε πως προσπαθώ να μείνω αντικειμενικός, δεν είναι αν εμάς μας ενδιαφέρει  ο Κωνσταντίνος να φανεί καλός ή κακός. Το πρόβλημα στην έρευνα είναι τι λέγουν οι πηγές. Επομένως, και ο Ευσέβιος σε πολλά σημεία πρέπει να δεχθεί αυτή τη διασταύρωση για το έγκυρο των πληροφοριών του, αλλά πολύ περισσότερο ο Ζώσιμος που είναι και μεταγενέστερος. Είναι απορριπτικός έναντι του Μεγάλου Κωνσταντίνου και είναι συγχρόνως λιβελογράφος. Η επιστήμη σήμερα δέχεται, κριτικά, ότι ο Ζώσιμος πραγματικά δεν υπήρξε ιστορικός επιστήμων. Γράφει συναισθηματικά πολλές φορές, είναι ηθικολόγος περισσότερο παρά επιστήμων. Υπάρχει ένα καταπληκτικό άρθρο, του Ντίντλεϋ, σε ένα περίφημο γερμανικό περιοδικό του 1972. Όπως επίσης ένα σπουδαίο άρθρο, που έχει τον Ντίντλεϋ υπόψιν, εις το παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών, του κυρίου Τσακανίκα. Ο φανατισμός του Ζωσίμου και η λιβελογραφική επίθεση εναντίον του Κωνσταντίνου, φαίνεται στο ότι του αποδίδει την παρακμή της αρχαίας θρησκείας και της αυτοκρατορίας σε στιγμή όπου στην εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου η αυτοκρατορία, της Ρώμης, αποκτά τη μεγαλύτερη έκταση και τη μεγαλύτερη ενότητα και αίγλη. Εντελώς διαφορετικά δηλαδή είναι τα πράγματα απ’ ό,τι τα παρουσιάζει ο Ζώσιμος. Οπότε ΠΡΟΣΟΧΉ, τι διαβάζουμε και από ποιον..

Βιογραφία

Το όνομα του ήταν Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus Augustus – το πλήρες όνομα όταν από το 324 έγινε μονοκράτωρ. Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου το 280 στη Ναϊσό, στη Νίσσα της Σερβίας. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε ως όμηρος εις την αυλή του αυτοκράτωρος Διοκλητιανού ή στην αυλή του συναυτοκράτωρος Γαλερίου. Όμηρος ώστε να εμποδιστεί ο πατέρας του που ήταν Καίσαρ, ο Κωνστάντιος ο Χλωρός, να επαναστατήσει εναντίον του αυτοκράτωρος. Ίσως γνώρισε το μαρτύριο του αγίου Γεωργίου και τα θαύματά του στην Ανατολή, γιατί η αγάπη του προς τους μάρτυρες πρέπει να έχει κάποιο ουσιαστικό έρεισμα. Υπήρξε γενναίος πολεμιστής με πολλά προσόντα, με ηρωικό φρόνημα. Στην αρχή ενυμφεύφθει τη σεμνή Νινευίνα και απέκτησε τον Κρίσπο, το πρώτο παιδί του. Για πολιτικούς λόγους, όπως και ο πατέρας του, αναγκάστηκε να χωρίσει τη Νινευίνα και να νυμφευθεί την κόρη του συναυτοκράτωρος Μαξιμιανού, την Φαύστα. Η Φαύστα προφέρεται στα λατινικά Φάουστα και πραγματικά ήταν η Φάουστα της οικογενείας. Ο Βοσταντζόγλου έχει γράψει ο μακαρίτης σχετικά με την Φαύστα. Απέκτησε από την Φαύστα τρεις γιους. Τον Κωνσταντίνο, τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα που βασίλευσαν και οι τρεις. Βλέπετε, όλα τα ονόματα στρέφονται γύρω από την ίδια ρίζα. Ο Διοκλητιανός εφάρμοσε ένα νέο σύστημα διοικήσεως, την Renovatio Imperius, την ανανέωση της αυτοκρατορίας από το 285, την τετραρχία. Ο Διοκλητιανός ήταν ο πρώτος Αύγουστος και Καίσαρ, δεύτερος Αύγουστος θα λέγαμε, ο Γαλέριος. Βοηθός του στην Ανατολή. Ο Μαξιμιανός επίσης συναύγουστος, είχε καίσαρα τον Κωνστάντιο Χλωρό, τον πατέρα του Κωνσταντίνου στη Νίσσα. Το 305, την 1η Μαΐου, παραιτήθηκε ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός και ο Χλωρός ανακυρήχθηκε Αύγουστος στην Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Ο Κωνσταντίνος τότε κλήθηκε στη Δύση, κοντά στον πατέρα του. Το 306 επέρχεται ο θάνατος του Κωνσταντίου Χλωρού και στις 25 Ιουλίου του 306, ο στρατός ανεκύρηξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν ανακηρύχθηκε από τον στρατό και την σύγκλητο αυτοκράτωρ. Αλλά και ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, το ίδιο έτος στις 28 Οκτωβρίου, ανακηρύχθηκε και αυτός αυτοκράτορας. Το 311 αποθνήσκει ο Γαλάριος και τον διαδέχεται ο Λικίνιος που έλαβε ως σύζυγο την Κωνσταντία – Κωνσταντία και αυτή – θετή αδερφή του Κωνσταντίνου. 28 Οκτωβρίου του 312 ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο στη Μιλβία γέφυρα. Η σύγκλητος ανακήρυξε τότε πρώτον Αύγουστο τον Κωνσταντίνο. Το 313 ο Λικίνιος ενίκησε τον Μαξιμίνο. Και μένουν τώρα δύο Αύγουστοι. Ο Κωνσταντίνος ο πρώτος Αύγουστος και ο Λικίνιος δεύτερος Αύγουστος. Έτσι το 313 εκδίδεται το περιβόητο διάταγμα των Μεδιολάνων. Το 321 ο Λικίνιος επαναφέρει τους διωγμούς με νέο διάταγμα εναντίον των χριστιανών ενώ το 313 είχε αποφασιστεί, με πρώτον τον Κωνσταντίνο, να πάψουν οι διωγμοί. Επέρχεται η σύγκρουση μεταξύ των δύο και η ήττα του Λικινίου. Το 324 ο Κωνσταντίνος γίνεται μονοκράτορας, η αυτοκρατορία αποκτά ενότητα σε μία αχανή έκταση. Από την Θούλην, που μπορεί να ήταν η σημερινή  Ισλανδία, ή τουλάχιστον η Ιρλανδία, μέχρι την Περσία και την Ινδία. Επομένως γίνεται ένα ενιαίο κράτος, με μία κεντρική εξουσία, έναν κεντρικό αυτοκράτορα. Το 325 συγκαλεί την Α’ Οικουμενική Σύνοδο και το 330 εγκαινιάζει τη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη. Στις 22 Μαΐου του 337 πεθαίνει στο Δρέπανο της Βιθυνίας – Μικρασία – που ήταν η πόλις καταγωγής της Αγίας Ελένης και γι’ αυτό ονόμασε την πόλην αυτήν Ελενούπολη. Βαπτίστηκε από τον φίλο του, Ευσέβιο Νικομηδείας, με λευκή εσθήτα, ως κατηχούμενος και μετά από λίγο αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία περίπου εξήντα ετών. Η σωρός του μεταφέρθηκε και ετάφη στη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη.

Κατηγορίες από τον Ζώσιμο

Η περίπτωση του Μαξιμιανού. Ο Μαξιμιανός ήθελε να γίνει αύγουστος, αυτοκράτορας και διώχθηκε από τον γιο του Μαξέντιο. Έτσι κατέφυγε στην κόρη του, ήταν πεθερός του Κωνσταντίνου, στην κόρη του Φαύστα και ζήτησε προστασία από τον Κωνσταντίνο. Το 310 όμως οργάνωσε συνωμοσία και κίνημα για ανατροπή του Κωνσταντίνου. Αυτή ήταν η κατάσταση της εποχής. Ο Μαξιμιανός διέδωσε ότι ο Κωνσταντίνος φονεύθηκε στον πόλεμο κατά των Φραγκογερμανών στα βόρεια σύνορα, και πήρε ένα μέρος του στρατού με το μέρος του και αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και ο Μαξιμιανός κλείστηκε στο φρούριο της Μασσαλίας. Ο Κωνσταντίνος τον αιχμαλωτίζει, τον συγχωρεί όμως, με τη μεσολάβηση και της γυναίκας του της Φαύστας. Νέα συνωμοσία του Μαξιμιανού και της Φαύστας τώρα, για να δολοφονηθεί ο Κωνσταντίνος. Αποτυγχάνει η προσπάθεια. Η Φαύστα τότε, η Φάουστα όπως είπα της οικογένειας, ενοχοποιεί τον πατέρα της. Ο Μαξιμιανός αναγκάστηκε να αυτοαπαγχονιστεί, κρεμάστηκε δηλαδή, γιατί κατάλαβε ότι τα πράγματα έγιναν σκληρότερα γι’ αυτόν. Κατηγορούν γι’ αυτό τον Κωνσταντίνο. Κοιτάξτε, όταν κάποιος είναι ανώτατος άρχων, και δεν είναι απλώς πολιτικά και διοικητικά ανώτατος άρχων, αλλά συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες ονομάζετο Rectus Totius Omnis, δηλαδή ο κυβερνήτης, ο διοικητής ολοκλήρου του κόσμου. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν είναι εκείνος ο οποίος ήταν ο Ανώτατος Δικαστής. Ήταν Pontifex maximus, ο ανώτατος αρχιερεύς. Αυτά δεν τα μετέφερε ο ίδιος στον εαυτό του, τα βρήκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επομένως, πάσα πράξις έπρεπε να δικαστεί από τον ανώτατο δικαστή. Ο οποίος βέβαια περιεστοιχίζετο από τον στρατό αλλά στα πολιτικά πράγματα από την σύγκλητο. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να αποδίδουμε μονομερώς την ευθύνη, όπως όταν κανείς είναι πρόεδρος της δημοκρατίας και υπογράψει θανατική ποινή η οποία ορίζεται από το δικαστήριο, είναι υποχρεωμένος να το πράξει. Αν αρνηθεί ο ανώτατος άρχων, βασιλιάς παλαιότερα, πρόεδρος της δημοκρατίας, να δεχθεί αυτό που προτείνει η δικαστική εξουσία καταλαβαίνετε ποιες επιπτώσεις θα γίνουν.

Η περίπτωση του Βασσιανού. Θ’ αποφύγω τις λεπτομέρειες, διότι, εις την στάση του Βασσιανού, κι εδώ ο Κωνσταντίνος έδειξε μεγαθυμία κι όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία – πάλι συνωμοσία – εναντίον του ανωτάτου άρχοντος, ο Βασσιανός εξετελέσθη με την εφαρμογή των νόμων του κράτους. Είναι δυνατόν λοιπόν, εν ψυχρώ, να αποδοθεί η κατηγορία στον Κωνσταντίνο και να θεωρηθεί δολοφόνος; Κάθε ανώτατος άρχων τότε θα έπρεπε να ονομάζεται δολοφόνος, εκτός και αν ο ανώτατος άρχων χρησιμοποιεί τους νόμους. Αλλά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γι’ αυτό κατόρθωσε τόσα χρόνια να επιβιώσει ’ δεν ενεργούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

«Τούτω Νίκα» περίπτωση του Μαξεντίου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Μαξεντίου, του κουνιάδου του Κωνσταντίνου. Ο Μαξέντιος επεθύμησε να γίνει ο μόνος αυτοκράτορας και εστράφη κατά του Κωνσταντίνου επικαλούμενος τον θάνατο – την δολοφονία κατ’ αυτόν – του πατέρα του, του Μαξιμιανού. Διατάζει την καταστροφή των αγαλμάτων του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος μέσω των Άλπεων έρχεται στην Ιταλία και συναντώνται οι δύο στρατοί στην ιδία γέφυρα του Τίβερη, δύο χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη. Εδώ εμφανίζεται η γνωστή θεοσημία, όπως το περιγράφει ο ιστορικός Ευσέβιος, κατά το απομεσήμερο. Βλέπει δηλαδή στον ουρανό τον Σταυρό και τα γράμματα που έλεγαν «Τούτω Νίκα», όχι δηλαδή «Εν Τούτω Νίκα». Με αυτό το σύμβολο θα μπορείς να νικάς, ας νικάς. Ο Λακτάντιος παραθέτει το κείμενο εις τα Λατινικά. Και λέει πάλι ότι ήταν Σταυρός, ότι το είδε σε ενύπνιον ο Κωνσταντίνος, βλέπετε  υπάρχουν διάφορες εκδοχές, και είπε ότι τα γράμματα ήσαν In Hoc Vincas, Εν τούτω, εδώ δηλαδή υπάρχει το In. Εν αυτώ, δηλαδή να νικάς. Ο Άγιος Αρτέμιος και ο στρατός, υπάρχουν σχετικές πηγές, εβεβαίωσαν πως το είδαν και αυτοί το σύμβολο, άρα το είδε ολόκληρος ο στρατός και όχι μόνον ο Κωνσταντίνος. Γεγονός είναι ένα. Είτε ως ενύπνιον το είδε, είτε μέρα μεσημέρι στον ουρανό, σημασία έχει ότι από τότε ο Κωνσταντίνος κατασκευάζει το λάβαρο του Σταυρού με το μονόγραμμα, το Χριστόγραμμα ΧΡ, Χριστός. Σε ένα στεφάνι. Και εις τις ασπίδες των στρατιωτών εμφανίζεται το μονόγραμμα. Ο Ζώσιμος αποσιωπά το γεγονός, ενώ θα μπορούσε να το διαψεύσει, αλλά δε μπορεί. Αποσιωπά το γεγονός όπως και άλλοι παγανιστές συγγραφείς. Το επιβεβαιώνουν όμως μεταγενέστεροι ιστορικοί, ο Φιλοστόργιος, ο Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος, ο ησυχαστής του 14ου αιώνος. Ο δε Σωζομενός, ιστορικός του 5ου αιώνος, έναν αιώνα μετά τον Κωνσταντίνο μαζί με τον Σωκράτη τον σχολαστικό, λέγει ότι οι λέξεις «Τούτω Νίκα» ήσαν άγγελοι. Όπως το αστέρι της Βηθλεέμ, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, ήταν υπερφυές θαύμα, δηλαδή άκτιστη ενέργεια του Τριαδικού Θεού, το ίδιο και ο Σωζομενός, το ερμηνεύει με το δικό του τρόπο. Στις 28 Οκτωβρίου του 312 γίνεται η μάχη. Ο Κωνσταντίνος είχε 25.000 στρατό, ο Μαξέντιος 100.000 και κυριολεκτικά συνετρίβη ο στρατός του Μαξεντίου. Σπάζει μια γέφυρα του Τιβέριου ποταμού και πολλοί στρατιώτες πέφτουν στο ποτάμι και πνίγονται και μαζί τους και ο Μαξέντιος. Πάλι κατηγορούν τον Κωνσταντίνο. Εμένα με ενδιαφέρει στην έρευνά μου ο όρος που χρησιμοποιείται: «δολοφόνος ο Κωνσταντίνος». Ξέρετε τι σημαίνει δολοφόνος. Να πείτε ότι με τον τρόπο που επετέθη κατόρθωσε κλπ να πέσει ο Μαξέντιος στο ποτάμι και να πνιγεί, εντάξει το δέχομαι. Αλλά δολοφόνος από πού ως που; Όταν είναι μία μάχη κατά την οποία αντιμετωπίζεται στάσις, επανάσταση εναντίον του ανωτάτου άρχοντος. Τρία χρόνια μετά ο Κωνσταντίνος έχτισε τη Θριαμβική Αψίδα η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Ρώμη. Τώρα μια αντίφαση, στους αντιπάλους του Κωνσταντίνου είναι ότι δεν κατεδίκασε κανένα στρατιώτη του αντιπάλου στρατεύματος. Δεν εφήρμοσε κανένα μέτρο εναντίον τους. Καταλαβαίνετε λοιπόν ποιες αντιφάσεις υπάρχουν εις την κρίση του Κωνσταντίνου.

Κρίσπος – Φαύστα

Χαρακτηριστικότερες από αυτές είναι η περίπτωση του γιου του του Κρίσπου και η περίπτωση της Φαύστας, της δεύτερης συζύγου του. Το 316 γιόρταζε τα δέκα χρόνια της ανόδου του εις τον θρόνο, στα ανάκτορα. Και εξαπλώνεται αυτόματα η είδηση ότι συνελήφθη ο Κρίσπος και εφυλακίσθη εις την φυλακήν της Πόλας εις την Ίστρια – από εκεί κατήγετο ο Ιωάννης Καποδίστριας και η οικογένειά του, την Ίστρια. Ο Κρίσπος ήταν ένας σοβαρός και αξιοπρεπής νέος με πολλά ηγετικά χαρίσματα. Δεκαεπτάχρονος, είχε περιβληθεί ανώτατα στρατιωτικά αξιώματα και ήταν μάλιστα και αρχηγός του στόλου της αυτοκρατορίας. Μη σας φαίνεται περίεργο, ο Γκουαρνέ της Ιωσηφίνας, ο θετός γιος του Ναπολέοντος, δεκαέξι χρονών ηύρε να καταλάβει τα Επτάνησα με τους δημοκρατικούς Γάλλους. Εδώ φαίνεται το μίσος της Φαύστας. Ο Κρίστπος υπερτερούσε έναντι των τριών δικών της γιων. Ετίθετο θέμα διαδοχής. Επίσης η αγία Ελένη, αγαπούσε τον Κρίσπο για τα προσόντα, της θύμιζε τον γιο της στα νεανικά του χρόνια. Γίνεται μια σατανική ενέργεια. Ένα μήνα πριν από τον θάνατο του Κρίσπου ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε εκδώσει ένα νόμο εναντίον της μοιχείας. Μοιχεία με έγγαμη γυναίκα, όχι απλώς πορνεία. Η τιμωρία ήταν ο θάνατος. Με ψευδομάρτυρες κατηγορήθηκε από την Φαύστα ο Κρίσπος, πρώτον για συνωμοσία εναντίον του Κωνσταντίνου και δεύτερον ότι της επετέθη, στη μητριά του δηλαδή, με ανήθικους σκοπούς. Ο Ζώσιμος, προσέξτε, ο ειδωλολάτρης ιστορικός, και ο Ιωάννης Ζωναράς τον δωδέκατο αιώνα δέχονται ως αβάσιμες τις πληροφορίες και όλοι οι σοβαροί ερευνητές δέχονται ότι αυτά μένουν στο χώρο του θρύλου. Δεν μπορεί να συναγάγει κανείς σοβαρά συμπεράσματα. Το δίλημμα που είχε ο Κωνσταντίνος σε αυτή την περίπτωση ήταν ανάλογο εκείνο ενός μεγάλου νομοθέτη του ελληνισμού. Τον έβδομο αιώνα ο Ζάλευκος είναι αρχαιότερος του Σόλωνος. Είχε λοιπόν ένα νόμο που έλεγε: ο κατηγορούμενος και συλλαμβανόμενος για μοιχεία καταδικάζεται με την εξόρυξη των δύο οφθαλμών. Ο πρώτος που συνελήφθη για μοιχεία ήταν ο γιος του Ζαλεύκου. Έρχεται λοιπόν ο βασιλεύς, όπως ο Κωνσταντίνος ανώτατος δικαστής, να δικάσει. Τι να κάνει; Να τυφλώσει το γιο του που ο στρατός τον ήθελε ως διάδοχό του και η εκκλησία του δήμου; Ρωτάει λοιπόν σοφότατα ο Ζάλευκος την σύναξη: πόσα μάτια απαιτεί ο νόμος στην περίπτωση αυτή ως τιμωρία; Και του είπαν δύο. Ε, λέει, ένα μάτι του γιου μου και ένα μάτι δικό μου. Τυφλώθηκε και αυτός κατά το ένα μάτι για να μην καταδικάσει με την εξόρυξη των δύο οφθαλμών το γιο του. Δεν εκτελεί τον Κρίσπο, απλώς τον φυλακίζει ο Κωνσταντίνος. Ο νέος εκτελέστηκε με άγνωστο τρόπο και δεν βρέθηκε διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου που να καταδικάζει τον Κρίσπο σε θάνατο, όπως έπρεπε να υπάρχει. Οι ιστορικοί μας λέγουν ότι η μόνη που μπορούσε να χρησιμοποιήσει την σφραγίδα του αυτοκράτορος ήταν η γυναίκα του η Φαύστα και σ’ αυτήν αποδίδεται η δολοφονία. Η απάντηση λοιπόν είναι αδύνατη και ανεύθυνη και προς πάσα κατεύθυνση. Η Ελένη επέστρεψε από τη Ρώμη και πληροφορήθηκε τη συνωμοσία της Φαύστας και απεκάλυψε τα πράγματα στον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος τότε διέταξε την σύλληψη της Φαύστας. Ο Ζώσιμος αυθαίρετα λέει ότι ο Κωνσταντίνος διέταξε να πνιγεί η Φαύστα στο λουτρό με καυτό νερό. Αλλά το μύθο του Ζωσίμου καταρρίπτει ο Ιερώνυμος. Εκκλησιαστικός συγγραφέας (366 – 419 μ.Χ). Άριστος ελληνιστής, είχε ζήσει κοντά σε πατέρες στην ανατολή και μάλιστα κοντά  στον Ιωάννη το Χρυσόστομο – ανατολικός, Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος, ανήκουν στην ίδια ομάδα από πλευράς Ορθοδοξίας – έζησε ο Ιερώνυμος τα γεγονότα, και αυτός παρέχει την πληροφορία ότι ο θάνατος της Φαύστας επήλθε τρία ή τέσσερα έτη μετά το θάνατο του Κρίσπου. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να συνδέονται, και μάλιστα άμεσα, τα δύο γεγονότα; Ακόμη και ο ιστορικός Γίββων εις την ιστορία του καταθέτει την αμφισβήτησή του για ένα τέτοιο θάνατο της Φαύστας. Και ο Παπαρηγόπουλος επίσης απορρίπτει μια τέτοια θεωρία. Τις περιπτώσεις λοιπόν, κυρίως, του Κρίσπου και της Φαύστας, καλύπτει θρύλος.

Η στάση του Μ. Κωνσταντίνου κατά της ειδωλολατρείας

Ποια ήταν η στάση τώρα του Κωνσταντίνου έναντι της ειδωλολατρίας. Ένα χρόνο μετά τη Σύνοδο της Νικαίας το 326, ο Κωνσταντίνος έρχεται στη Ρώμη για να γιορτάσει τα εικοσάχρονα της Βασιλείας του, τα δεύτερα δεκενάλια. Κλήθηκε στο Καπιτώλιο να συμμετάσχει σε μια στρατιωτική, ειδωλολατρική γιορτή και να προσφέρει τις νενομισμένες θυσίες. Αρνήθηκε. Καταλαβαίνετε, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία η άρνηση του αυτοκράτορος να τελέσει τα καθήκοντά του ως εθνικός, ως ειδωλολάτρης αυτοκράτορας. Επίσης κατά τον Ζώσιμο, προκάλεσε το μίσος των ειδωλολατρών, οι οποίοι για να τον εκδικηθούν και να τον προσβάλουν, εβεβήλωσαν τα αγάλματά του. Δηλαδή χρησιμοποίησαν κάθε μέσο κατά του προσώπου στα αγάλματα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αλλά εκείνος, ειρηνικότατα, όταν του είπαν τι είχε γίνει, έπιασε το πρόσωπό του και είπε «ευτυχώς εγώ δε βλέπω κανένα τραύμα στο πρόσωπό μου». Δεν καταδίωξε τους ειδωλολάτρες, αλλά ούτε και τήρησε ιδιαίτερα φιλική στάση απέναντί τους. Με επιστολές του συμβούλευε τους κατοίκους της χώρας και των περιοχών που υπήρχαν ειδωλολάτρες να στραφούν προς τη χριστιανική πίστη. Πως είναι δυνατόν να τον αγαπήσουν οι εθνικοί; Αυστηρότητα έδειξε μόνον προς τους αιρετικούς. Γι’ αυτό πότε εξόριζε το Μέγα Αθανάσιο, πότε εξόριζε τον Άρειο. Διότι ένας άρχοντας, για να καταλαβαίνουν οι διοικούντες, ενδιαφέρεται σε κάθε εποχή γι’ αυτό που λέει η λαϊκή φράση: ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ήθελε δηλαδή να αποφύγει τις άκαιρες διενέξεις και τις συγκρούσεις. Γι’ αυτό και ο Μέγας Αθανάσιος, για να προφυλαχθεί κατά πολλούς ιστορικούς, επειδή τον απειλούσαν με δολοφονία οι Αρειανοί, εστάλη εις την Δύση. Εξόριστος στη Ρώμη, 335-36, και στα Ρέμιδα το σημερινό Πριρ, τη γενέτειρα του Μαρξ. Εκεί ακριβώς εστάλη ο Μέγας Αθανάσιος και  μετέφερε το μοναχισμό του αγίου Αντωνίου και του αγίου Παχωμίου, το κοινοβιακό μοναστήρι. Δεν αδίκησε την εθνική θρησκεία. Κατά τον Ζώσιμο επέβλεψε την ανοικοδόμηση εθνικών ναών. Η κυρία Πολύμνια Αθανασιάδη από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχει μια σπουδαία εργασία εις την οποία λέει ότι αμέσως μετά τη Νίκαια ο Κωνσταντίνος χρηματοδότησε, ως αρχηγός του κράτους, τέσσερις ναούς. Δύο ειδωλολατρικούς και δύο χριστιανικούς. Δηλαδή προσπαθούσε να τηρήσει την ισορροπία και να εξασφαλίσει την ισότητα και ενότητα των πολιτών. Επίσης χρηματοδότησε τους ναούς της αγίας Ελένης, την Εκατονταπυλιανή της Πάρου, τους ναούς εκεί που βρίσκονται και σήμερα στα Ιεροσόλυμα, στη Βηθλεέμ, στο Σταυροβούνι, στη σκήτη που μετέφερε η αγία Ελένη μεγάλο τμήμα του Τιμίου Σταυρού και ούτω καθεξής. Ο πατέρας του Κωνσταντίνου είχε ευνοήσει τους Χριστιανούς με την έννοια ότι δεν εφήρμοζε τα διωκτικά διατάγματα του Διοκλητιανού απέναντί τους. Την ίδια πολιτική ακολούθησε και ο Κωνσταντίνος.

Ο Κωνσταντίνος συνέβαλε στη νίκη του Χριστιανισμού

Ένα τεράστιο εγκληματικό λάθος – μακάρι να οφείλεται σε άγνοια – είναι το διαθρυλούμενο και επαναλαμβανόμενο πολλάκις ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ανεκήρυξε επίσημη θρησκεία το Χριστιανισμό – άπαγε της βλασφημίας! Αυτό θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου του 380 από τον Ισπανικής προελεύσεως και θερμόαιμο αυτοκράτορα τον Θεοδόσιο τον Α’, αλλά όχι από τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος εξησφάλισε ελευθερία σε κάθε θρήσκευμα, οπότε και οι Χριστιανοί απέκτησαν το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα το Θεό τους. Όχι ότι ο Χριστιανισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία του Κράτους. Αυτό είναι τεράστιο ιστορικό λάθος και ψέμα συγχρόνως. Ο Κωνσταντίνος ο Παπαρηγόπουλος λέγει ότι «προς τον Χριστιανισμό ο Κωνσταντίνος ηδύνατο να πολιτευτεί και άλλως ή όπως επολιτεύθη, ηδύνατο να μην προστατεύσει και να τον καταδιώξει». Άρα μόνο σε μεταφυσικές, κυρίως υπερφυσικές παρεμβάσεις μέσα στην καρδιά του Κωνσταντίνου βλέπει ο Παπαρηγόπουλος την στάση του έναντι των Χριστιανών. Και κάτι σημαντικό. Κανείς πολιτικός δεν στηρίζεται ποτέ εις την μειοψηφία αλλά πάντα στην πλειοψηφία. Είτε για να επιτύχει στις εκλογές είτε για να επιτύχει τους δικούς του στόχους. Και η εποχή που ο Μέγας Κωνσταντίνος μέχρι την Α’ Οικουμενική Σύνοδο που δείχνει το ενδιαφέρον του για τον Χριστιανισμό, ποιος ήταν ο αριθμός των Χριστιανών στην Αυτοκρατορία; Οκτώ με δέκα τοις εκατό. Αυτό το μαρτυρεί σε μια σπουδαιότατη εργασία του ο Άντολφ φον Χάρμερ, ένας μεγάλος ιστορικός φιλευθέρας ιδεολογίας εις την Ευρώπη, εις την Γερμανία «Η εξάπλωσις του Χριστιανισμού κατά τους πρώτους αιώνες». Οκτώ με δέκα τοις εκατό. Μειοψηφία ήσαν αυτή την εποχή οι Χριστιανοί. Επίσης ο Κωνσταντίνος, ο Μέγας Κωνσταντίνος, για μένα, και μόνο γι’ αυτό είναι Μέγας και άγιος της εκκλησίας. Άγιος σημαίνει ότι έχει τη Χάρη του Θεού μέσα του, αυτό σημαίνει, όχι αλάθητος. Έχει τη Χάρη του Θεού, ζωντανή και αισθητή. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αυτοκαταργήθηκε σε κάποια στιγμή ως αυτοκράτωρ, δεχόμενος τον δημοκρατικότερο θεσμό της Ιστορίας που είναι η Σύνοδος, το Συνοδικό σύστημα. Το 311 και εν συνεχεία 313 – 14 ξέσπασε μια μεγάλη διένεξις, για το σχίσμα των Δονατιστών. Μάλωναν μεταξύ τους οι Χριστιανοί που ανήκαν στον Δονάτο και οι άλλοι στον νόμιμο επίσκοπο σε ποιον ανήκουν οι ναοί και οι περί τους ναούς τίτλοι και τα αγροτεμάχια. Ο Μέγας Κωνσταντίνος που έπρεπε να δικάσει την υπόθεση, αυτοκαταργείται από «Ύψιστος Δικαστής» και λέγει εις τον Μιλτιάδη – Έλληνα – επίσκοπο Ρώμης, της Παλαιάς Ρώμης: «έχετε σύλλογο, δικάστε με τον συνοδικό σύλλογο». Έτσι φθάσαμε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Όταν λέμε δε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν πρόεδρος της Συνόδου ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, έχει δημοσιεύσει ένα βιβλίο για την προεδρία της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Οι πηγές μας λένε, ότι πρόεδρος υπήρξε ο Αντιοχείας Ευστάθιος. Άλλο ο πρόεδρος που συντονίζει τις συζητήσεις και άλλο ο συγκαλέσας τη Σύνοδο. Μόνο ο αυτοκράτωρ είχε δικαίωμα να δώσει άδεια στους επισκόπους από όλο το μήκος και πλάτος της αυτοκρατορίας να κινηθούν προς την πρωτεύουσα και μάλιστα εδώ προς τη Νίκαια της Βιθυνίας. Ξέρετε αυτό και επί Ιουστινιανού ισχύει και επί Παλαιάς Ρώμης ίσχυε και επί Κατοχής. Μπορούσε να κυκλοφορήσει κανείς αν δεν είχε άδεια της γερμανικής διοικήσεως και στη Σοβιετική Ένωση μπορούσε να πει κανείς «πετάγομαι μέχρι τη Ρώμη για ψώνια» αν δεν είχε άδεια της αστυνομίας; Διότι εφοβούντο στάση, εξεγέρσεις. Αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο Κωνσταντίνος όμως και οι μετέπειτα αυτοκράτορες δίνει την άδεια να συγκληθεί η Σύνοδος. Προσφωνεί τους Πατέρες της Συνόδου σε άπταιστα ελληνικά, ήταν εγκρατέστατος της ελληνικής γλώσσης, και εν συνεχεία αποσύρεται και το έργο της Συνόδου διεξάγεται από τους αγίους Πατέρες μεταξύ των οποίων ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων, ο Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης, ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, διάκονος ακόμη ο Μέγας Αθανάσιος – καταλαβαίνετε για ποια πρόσωπα μιλούμε. Αλλά δεν υπήρξε πρόεδρος της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Όπως θα συμβεί και στη μετέπειτα ιστορία της Εκκλησίας. Θα μου πει κανείς, συζητήσεις, επηρεασμοί εις τα μετόπισθεν μπορούσαν να υπάρχουν πάντοτε. Αλλά όταν στις Οικουμενικές Συνόδους μπορούσαν να υπάρχουν άγιοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για την πίστη του Θεού, ουδεμία επιρροή είναι δυνατή. Επίσης, από ελληνολάτρης ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε πραγματικά πιστός εις τον Ήλιον της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Έγινε υπέρμαχος της χριστιανικής θρησκείας όπως αποδεικνύει ήδη το 313 με το διάταγμα των Μεδιολάνων, χωρίς, όπως είπα, να διακηρύξει επίσημη και μοναδική θρησκεία τον Χριστιανισμό.

Το διάταγμα των Μεδιολάνων

Το διάταγμα των Μεδιολάνων, ο Λακτάντιος το περιέχει στο έργο του και ο Ευσέβιος εις την Ιστορία του. Τι περιείχε το διάταγμα. Παρείχε ελευθερία λατρείας. Γενικά, σε κάθε θρησκεία. Κατήργησε τους νόμους οι οποίοι ίσχυαν εναντίον των Χριστιανών και οι τόποι λατρείας – που τους είχαν αρπάξει οι ειδωλολάτρες – επεστράφησαν στους Χριστιανούς. Ή, όπου δεν ήταν δυνατό αυτό, οι Χριστιανοί έπαιρναν αποζημίωση για τους τόπους λατρείας που είχαν αρπαγεί. Είπαμε για την Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Ανύψωσε συγχρόνως τον ελληνισμό σε πολιτική και εκπολιτιστική δύναμη. Τεράστια προβλήματα. Ο Κωνσταντίνος χρησιμοποιεί τη γλώσσα της Ρωμανίας, της αυτοκρατορίας, της Ελληνικής δηλαδή αυτοκρατορίας η οποία εκτεινόταν απ’ τη Δύση μέχρι το βάθος της Ανατολής. Οι γλώσσες ήταν δύο, λατινικά και ελληνικά. Ο Κωνσταντίνος μιλεί ελληνικά στη Σύνοδο όπως και στη Σύνοδο το 324, στην Αντιόχεια. Εκεί ακριβώς ολοκληρώνει την αυτοταπείνωσή του και την αποδοχή της Συνόδου, του Συνοδικού θεσμού, όταν λέγει στους επισκόπους το περίφημο εκείνο: «Εσείς είστε επίσκοποι των εντός, μέσα δηλαδή στα πνευματικά, στα sacra interna της Εκκλησίας. Εγώ, ο αυτοκράτωρ, υπό του Θεού καθιστάμενος επίσκοπος των εκτός αν είη». Όσοι είστε φιλόλογοι ξέρετε τι σημαίνει αυτό το «αν είη». Θα μπορούσα να είμαι εφόσον μου το αναγνωρίζετε, επίσκοπος, που θα επιβλέπω δηλαδή τα εκτός της Εκκλησίας, τα εκτός του αγίου βήματος. Μπορούμε να συναγάγουμε τα συμπεράσματα από τις μετέπειτα επιδρομές κυριολεκτικά όχι μόνο στην Ελλάδα, εις τα sacra interna της Εκκλησίας. Το πρόβλημα των σχέσεων εκκλησίας – πολιτείας σήμερα, ξανατοποθετεί την στάση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και πολλών άλλων αυτοκρατόρων μας στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης.

Ποια η σχέση του με τον Χριστιανισμό

Ο Κωνσταντίνος εφάρμοζε την πρακτική των Χριστιανών της εποχής του. Είναι παιδί της εποχής του. Θέτω ερώτημα, πολλές φορές, που κοινωνούσαν στην Αθήνα ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος; Πουθενά δεν κοινωνούσαν. Εκκλησιαζόντουσαν στους αγίους Ισιδώρους που λέμε σήμερα, στο εκκλησάκι εκεί στο Λυκαβηττό, αλλά βαπτίστηκαν γύρω στα τριανταδύο τους χρόνια. Εάν δεν γύριζαν από όλους τους πνευματικούς να αισθανθούν ότι προχωρούν στην κάθαρση της καρδιάς, δεν βαπτίζονταν! Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι ήταν κοινή συνήθεια. Ποιος ήταν ο πνευματικός του Κωνσταντίνου. Δεν ήταν ο Ευσέβιος Νικομηδείας. Ήσαν φίλοι, γνωρίζωντο από την ειδωλολατρική του περίοδο. Γι’ αυτό το λόγο ζήτησε στις τελευταίες στιγμές από τον επίσκοπο Νικομηδείας –  που ήταν διάμεσος πρωτεύουσα μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ρώμης – να βαπτιστεί. Και λένε, μα πήρε βάπτισμα ειδωλολάτρη. Αφήστε τον Θεόν να κάνει αυτό που θέλει. Και θα σας πω γιατί ο Θεός κάνει αυτό που θέλει. Όταν ο ένας δεν έχει συνείδηση ότι ο άλλος είναι ειδωλολάτρης τότε κανείς λόγος δε μπορεί να γίνει γι’ αυτό το θέμα. Απλούστατα, ο Μέγας Κωνσταντίνος πνευματικό σύμβουλο είχε μια μεγάλη ασκητική μορφή της εποχής, τον όσιο Κορδούη. Με αυτόν συνελέγετο, με έναν μεγάλο άγιο της Εκκλησίας, της Κόρδοβας της Ισπανίας, όσιος Κορδούης. Η Εκκλησία τον τιμά όχι γι’ αυτά τα οποία λέγουν συνήθως, όχι γιατί προσέφερε ευεργεσίες και λοιπά. Τον τιμάει και γιατί πρόσφερε στον Θεό έναν πολύ μεγάλο Άγιο, Τον Κωνσταντίνο τον Μέγα. Για να καταλάβετε γιατί τον τιμάμε ως ορθόδοξο, Ξέρετε, η Ορθοδοξία σε αντίθεση με τον παπισμό, το λέω γι’ αυτούς που δεν το ξέρουν, δεν αγιοποιεί κανέναν. Αγιοποίηση, παρακαλώ να ξεχαστεί ο όρος. Είναι βλασφημία. Δεν υπάρχει αγιο-ποίηση στην Ορθόδοξη, στους αγίου Πατέρες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία τι υπάρχει: αναγνώριση της αγιότητος. Ο Θεός με έκτατες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν, που θαυματουργούν, με τα λείψανα και με τις θεοσημείες αυτές αποδεικνύει την επέμβασή του στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμάμε τον υπό του Θεού διατηρηθέντα και αναγνωρισθέντα άγιο.

Το δεύτερο είναι, στην Κωνσταντινούπολη, οι ντόπιοι εκεί, έλεγαν και έψαλαν ότι η λάρνακά του Μεγάλου Κωνσταντίνου βρύει ιάματα. Για να το λένε για τον Κωνσταντίνο δεν ξεγελιώνται οι ντόπιοι τουλάχιστον. Ο ιστορικός Σωζομενός λέγει πάλι για τον άγιο Σπυρίδωνα «τα δε θαυμάσια αυτού ίσασι... τα θαύματα του αγίου Σπυρίδωνα. Και το τρίτον είναι ότι ο Κωνσταντίνος «εκράτηνε την πίστην της Νικαίας» Με το να επιτρέψει να συγκληθεί η Σύνοδος και να αποφασίζει η Σύνοδος, με τη Χάρη του Θεού ανεδείχθη εκείνος ο οποίος εκράτηνε, ισχυροποίησε πραγματικά την πίστην των Ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας. Για τον άγιο Σπυρίδωνα ενθυμείσθε, λέγεται χαρακτηριστικά, και το σύμβολον επήρωσε. Ο άγιος Σπυρίδων επικυρώνει με το θαύμα της κεράμου το σύμβολο. Ο Κωνσταντίνος απλώς κρατύνει την ορθόδοξον πίστιν, επειδή είχε την έμπνευσιν να αυτοκαταργηθεί από κύριος του κόσμου και να δεχθεί τον Συνοδικόν θεσμόν. Μια τελική κρίση, δυο λόγια του Κωνσταντίνου Παπαρηγοπούλου. Έχω κάνει μια σχετική μελέτη στον Παπαρηγόπουλο και γι’ αυτό το λόγο αναφέρομαι συχνά σ’ αυτόν. Λέει ο Παπαρηγόπουλος: «και αν ακόμα διέπραξε και κάποια ανομήματα ο Κωνσταντίνος, αυτό δεν οφείλεται σε αγριότητα της ψυχής, αλλά γιατί ο ίδιος γεννήθηκε και έζησε μέσα σε καθιερωμένες από αιώνες ολέθριες έξεις και παραδόσεις. Οι προκάτοχοι και οι συνάρχοντές του, κανένα δε σεβάσθησαν θείο ή ανθρώπινο νόμο. Είναι απορίας άξιο όμως και θαυμασμού, ότι κατανικώντας τόσο μεγάλους πειρασμούς, κατόρθωσε να κατανοήσει και να ομολογήσει τις αρχές του Ευαγγελίου.» 

Λύσσα κακιά ΛΎΣΣΑ!!!

Ήρθε μετά από 1000 χρόνια το Ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα και ορισμένοι λύσσαξαν!! Βασικά Ένας λύσσαξε και τα πιόνια του τον ακολουθούν στη λύσσα... Το ερώτημα είναι, πως θεολογείς έναν ανεγκέφαλο - ανιστόρητο - άθεο; Βασικά δεν υπάρχει τρόπος αλλά μπορείς να κάνεις μία προσπάθεια.. Ας αρχίσουμε με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη... Καταρχάς ποιος σας ρώτησε κ. Φίλη και ποιος είστε εσείς που θα κρίνετε αν τα λείψανα πάνε στο νοσοκομείο ή όχι; Θα ρωτήσουμε τους ασθενείς πρώτα και αν εκείνοι θέλουν, τα λείψανα ΘΑ ΠΆΝΕ!! Έχω την εντύπωση κ. Φίλη πως η δουλειά σας δεν είναι να μας κάνετε θεολογικές διευκρινήσεις και το τι είναι σωστό και τι όχι.. Τα κουβαδάκια σας λοιπόν και σε άλλη παραλία..

Αμέσως μετά (αλλά και προτού έρθει το ιερό λείψανο στη Χώρα) βγήκαν διάφοροι άθεοι να συνεχίσουν την λύσσα την κακιά... Υπενθυμίζουμε λοιπόν ούτε λείψανα λατρεύουμε, ούτε τίποτα!! Λατρεύουμε Τον Θεό! Κανένας άγιος δεν είναι από μόνος του άγιος. Άγιο είναι ότι ο Θεός αγγίζει, ότι η Χάρις Του σκεπάζει... Γι αυτό και η Θεία Κοινωνία Αγιάζει μετά από συγκεκριμένες διαδικασίες. Πριν τις προσευχές Του Ιερέα είναι απλά κρασί και νερό, αγγίζει ο Θεός και γίνεται Σώμα κι Αίμα... Η Αγία Βαρβάρα για παράδειγμα δεν είναι Αγία επειδή η ίδια είχε χαρίσματα.. Ήρθε όμως σε κοινωνία με Τον Μόνο Άγιο Χριστό κι εκείνος την άγγιξε, την Αγίασε... Την στιγμή που ο άνθρωπος έχει ψυχή και σώμα δεν μπορεί να αγιάσει η ψυχή χωρίς το σώμα. Αγιάζουν και τα δύο! Την ψυχή δεν μπορούμε να την έχουμε, έχουμε όμως το σώμα του κάθε Αγίου της Εκκλησίας μας... Τον άγιο δεν τον λατρεύουμε, ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΆΜΕ, ΤΟΥ ΚΆΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΚΛΉΣΕΙΣ, να προσεύχετε στον Θεό για εμάς.. Ένας μικρός φόρος τιμής για τις προσευχές του Αγίου είναι να του κάνουμε λιτανεία.. Να τον βγάλουμε έξω στον κόσμο, να προσκυνήσει το Αγιασμένο από Τον Θεό λείψανο, να παρακαλέσει τον Άγιο να προσεύχετε για εμάς.. Το ότι κάποιοι έχουν πλουτίσει με όλα αυτά το ξέρουμε, δεν χρειάζεται κανένας άθεος να μας το πει... Όπως δεν ζητάμε την άδεια κανενός άθεου για το αν θα βγάλουμε τα λείψανα έξω για προσκύνηση.. Ούτε την άδεια κάποιου κόμματος ζητάμε.. Ο λαός ο Ελληνικός ΕΊΝΑΙ ΟΡΘΌΔΟΞΟΣ, ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΆΛΟΥΜΕ ΤΟ ΛΕΊΨΑΝΟ ΈΞΩ, ΕΊΤΕ ΣΑΣ ΑΡΈΣΕΙ, ΕΊΤΕ ΌΧΙ! Μήπως έχουμε Χούντα; Αθεϊστική Χούντα; Εδώ και καμιά 5ετία έχουν ξεπετεχτεί αθεϊστικοί συλλόγοι και όλο φωνάζουν και διαμαρτύρονται... Μόδα είστε και θα περάσετε, να το ξέρετε.. Δεν σας φαίνεται καθόλου παράξενο πως ΚΑΜΊΑ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΣΑΣ ΔΊΝΕΙ ΣΗΜΑΣΊΑ; Ο Ελληνικός λαός ΕΊΝΑΙ ΟΡΘΌΔΟΞΟΣ!!! ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΆΞΕΤΕ!!! ΠΌΣΟΙ ΕΊΣΤΕ; Είστε 100; 200; 1000; 1.000.000;;;; ΕΊΜΑΣΤΕ 10.000.000 ....... Αφήστε μας λοιπόν στην ησυχία μας. Όπως δεν σαν ενοχλούμε, μην μας ενοχλείτε.. Σας ενοχλούν τα λείψανα; Κι εμένα με ενοχλεί η φάτσα σας.. Κλειστείτε μέσα, να κλείσουμε κι εμείς τα λείψανα μέσα.. Θέλετε να πάρετε κάτι; Δώστε κι εσείς κάτι.. Έτσι λειτουργεί μία πολιτισμένη χώρα...

Ειρωνεύονται τα Ιερά Λείψανα των αγίων, όμως βαλσάμωσαν για να προσκυνούν, τους μεγαλύτερους άθεους εγκληματίες του 20ου αιώνα…

Ονόματα όπως ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο Τσε-τουνγκ και ο Κιμ Ιλ-σουνγκ στη θύμησή τους προκαλούν αηδία και εμετό σε όσους γνωρίζουν από ιστορία. Θυμίζουμε πως αυτά τα καθάρματα είχαν σφάξει ΑΜΈΤΡΗΤΟΥΣ αθώους ανθρώπους και είχαν αιματοκυλίσει ΑΜΈΤΡΗΤΕΣ περιοχές. Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί; ΉΤΑΝ ΆΘΕΟΙ!! Και εκτός αυτού και οι τέσσερις βαλσαμώθηκαν και τέθηκαν προς προσκύνηση... Σήμερα, με αφορμή τον ερχομό του ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα ξεχάστηκαν τα βαλσαμωμένα καθάρματα, ξεχάστηκαν οι ειδωλολατρικές τιμές στους μεγαλύτερους αιμοσταγείς δολοφόνους της ιστορίας και εμφανίστηκαν τα προσηλυτισμένα πιτσιρίκια της αθεϊας να μας μιλήσουν περί λειψάνων και ειδωλολατρείας... Βέβαια έχουν και τους "δασκάλους τους... Ένας από τους ηγέτες των σημερινών άθεων, είναι ο βιολόγος, και εσχάτως ερασιτέχνης (και μάλλον γραφικός) «θρησκειολόγος», Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins), ο συγγραφέας του βιβλίου «Η Περί Θεού Αυταπάτη» (The God Delusion).
Όταν ο άνθρωπος αυτός σε ένα πραγματικό παραλήρημα τόλμησε να γράψει ότι, «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό»(!) (The God Delusion, σελ. 273), του θύμισαν βεβαίως ότι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες που γέννησε η ανθρωπότητα, ήταν επίσημα δηλωμένοι άθεοι και εφάρμοσαν συνειδητά και με συνέπεια τον αθεϊσμό στις δικτατορίες που δημιούργησαν! Ο Λένιν και ο Στάλιν στη Ρωσία, ο Μάο στην Κίνα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη, ο Κιμ ιλ Σουνγκ στην Βόρεια Κορέα, και αρκετοί άλλοι σε χώρες που εφαρμόστηκαν οι ανατολικού τύπου δικτατορίες (Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Αιθιοπία, Αγκόλα κ.ά.), έμειναν στην ιστορία για τα σφαγεία που διέπραξαν, όντας δηλωμένοι άθεοι με τον πιο επίσημο τρόπο.

Κατά τα άλλα, για τους άθεους, οι αιώνες μετά τον «διαφωτισμό», είναι αιώνες της προόδου. Φύγαμε επιτέλους από τον «μεσαίωνα». Στον 20ο αιώνα μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθεροι, μακριά από τις «κακές» θρησκείες.
Ο αθεϊσμός, είναι επιτέλους η λύση…
Ή, μάλλον, «η τελική λύση»…
Και δεν πρέπει να έχουμε παράπονο… Αν ποτέ επικρατήσει το απύθμενο μίσος που σπέρνει στο διαδίκτυο ο αθεϊσμός (ήδη έχουμε δει στην Ελλάδα κάψιμο εκκλησιών), οι χριστιανοί θα έχουμε να διαλέξουμε μέσα από μια μεγάλη ποικιλία βασανιστηρίων, ακρωτηριασμών και εκτελέσεων, από τους άξιους συνεχιστές των άθεων εγκληματιών του 20ου αιώνα…
Βοήθειά μας…

Η λατρεία της εικόνας..

Ε, αυτή η καραμέλα κάποια στιγμή πρέπει να λιώσει.. Θυμήθηκαν ορισμένοι να μας ξανά - πουν ότι είμαστε ειδωλολάτρες και ότι λατρεύουμε εικόνες και λείψανα.. Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι και αυτοί είναι ειδωλολάτρες.. Δεν έχεις αγαπητέ άθεε εικόνες σπίτι σου; Αν έχεις παιδιά δεν τις φιλάς; Φιλάς το χαρτί ή το παιδί σου που εικονίζετε; Αν έχει πεθάνει ο παππούς σου ή η γιαγιά σου δεν τους έχεις φωτογραφία στο σπίτι σου; Τους κορνιζάρεις κι όλας!! Τιμάς το ξύλο τις κορνίζας; Το γυαλί; το χαρτί της εικόνας ή το εικονιζόμενο πρόσωπο; Την εικονολατρεία η Ορθόδοξη Εκκλησία ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΊΚΑΣΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ ΚΑΙ ΣΦΆΧΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΊΣ ΜΑΣ ΓΙ ΑΥΤΌ!! Διάβασε λίγο ιστορία!! Τι εορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας; Εορτάζουμε την λατρεία στο πρόσωπο της εικόνας και όχι στην εικόνα!!! Εντάξει, δεν απαιτώ να είστε θεολογικά καταρτημένοι. Όταν όμως καταδικάζετε κάτι και θέλετε να πείτε την γνώμη σας να το κάνετε ορθός! Να κάνετε την έρευνά σας και μετά να πείτε την άποψή σας!! Δεν θα είστε σαν τα πρόβατα. ότι σας λένε το πιστεύετε χωρίς ίχνος δισταγμού! Κι εγώ στο παρελθόν για την Ορθόδοξη πίστη είχα αμφιβολίες.. Έψαξα, όμως, έκανα την έρευνά μου και μου ξεκαθαρίστικάν όλα!! Δεν έχει δικαίωμα ΚΑΝΈΝΑΣ παπάς ή κανένας άθεος να μου πει τι είναι σωστό και τι όχι! ΜΌΝΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΊΝΩ!!! Θα ήταν καλό να κάνεις κι εσύ το ίδιο αγαπητέ άθεε..

ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ ΝΑ ΦΈΡΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΆ ΣΤΟ ΚΌΣΜΟ ΤΟΎΤΟ!!!

Όταν πριν καμιά 40ετια έκαναν την εμφάνισή τους τα ναρκωτικά στα σχολεία άρχισαν οι γεμάτες υποκρισία συσκέψεις και οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συζητήσεις, οι στρογγυλές και οι τετράγωνες τράπεζες, για να συζητήσουν και να μελετήσουν το φρικτό αυτό γεγονός... Μετά από 40 χρόνια τα ναρκωτικά έχουν γίνει μόδα και όσοι προσπαθούσαν τότε να βρουν λύση απέδειξαν ΠΌΣΟ υποκριτές ήταν.. Αργότερα έγιναν κι άλλα εγκλήματα κατά των παιδιών... Αυτό που συγκλονίζει περισσότερο είναι ο χαμός του μικρού Αλέξη.. Και τότε διάφοροι μαϊντανοί βγήκαν να καταδικάσουν την παιδική βία και τα γεγονότα που συμβαίνουν στα σχολεία... Η μοναδική που δεν ησύχασε μέχρι να βρεθεί η σωρός του Αλέξη ήταν η Αγγελική Νικολούλη, όλοι οι άλλοι "ειδικοί" και ανειδίκευτοι μόλις υπήρχε ένα στοιχείο ξεπεταγόντουσαν από το πουθενά για να μας ρίξουν τα φώτα τους... Απόδειξη για την υποκρισία τους; Η αυτοκτονία - έγκλημα του Βαγγέλη Γιακουμάκη.. Δημοσιογράφοι με ψεύτικο ύφος λύπης, λοιποί σχολιαστές πού τάχα απορούσαν και προσπαθούσαν να καταλάβουν το γεγονός... Σε μερικές μάλιστα ραδιοφωνικές εκπομπές πού έτυχε να ακούσω, εκπομπές ἐλαφρού χαρακτήρα, ένα τάχα σοβαρό σχόλιο για το θλιβερό γεγονός, για να κάνουμε τάχα το καθήκον μας και αμέσως μετά επιστροφή στα χαζά και ευτράπελα και στα ελαφρά, αλλάζοντας θέμα. Ναι Λιάγκα, εσένα εννοώ..

Η μικρή Άννυ Μπορίσοβα

Ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης, όταν περιγράφει την Μήδεια να δολοφονεί τα παιδιά της της βάζει στο στόμα τα εξής λόγια «Παρ’ όλο που γνωρίζω ποια φρίκη θα τολμήσω, πιο μεγάλος είναι ο θυμός από τα λογικά μου, αυτός που τα δεινά γεννάει του κόσμου». Ήξερε λοιπόν η Μήδεια, κατά τον ποιητή, τι έκανε. Γνώριζε τη φρίκη που θα διαπράξει αφαιρώντας τη ζωή των παιδιών της, αλλά ο θυμός της, το πάθος της, η προδοσία του Ιάσονα την τύφλωσε. Η παράφορη απαίτηση για εκδίκηση συγκρούστηκε με τη μητρική αγάπη και τελικά τη νίκησε. Επίκαιρο το έργο του Ευριπίδη και ίσως μια εξήγηση στην ανερμήνευτη για τους περισσότερους πράξη της παιδοκτονίας. Επίκαιρα είναι όλα τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, διότι εκτός από παιδεία και μόρφωση ήταν και έξυπνοι, γι αυτό και μεγαλούργησαν... Από τότε, από την λαμπρή εποχή των Ελλήνων έχουμε περάσει στην εποχή των ηλίθιων Ελλήνων!!! Πριν από μερικά χρόνια στο Ηράκλειο της Κρήτης, ένας 40χρονος εργάτης, για να εκδικηθεί την εν διαστάσει σύζυγό του, έπνιξε μέσα σ’ ένα φράγμα, τα τρία αγόρια του, ηλικίας 11, 4 και 2 χρόνων... Και τότε όλοι οι "ειδικοί" βγήκαν να ρίξουν φως στην υπόθεση, βγήκαν να μας μάθουν πως θα σταματήσει αυτό το έγκλημα, βγήκαν μέχρι να σταματήσει το θέμα να πουλάει και αφού πήραν τα απαραίτητα νούμερα της AGB γύρισαν πάλι στα απλά, καθημερινά... Απόδειξη; Ο 40χρονος ελαιοχρωματιστής Μανώλης Δουρής, πατέρας 7 παιδιών, βιάζει και σκοτώνει το τελευταίο του παιδί, τον 6χρονο γιο του Νίκο... Και πάλι βλέπουμε οργισμένους ειδήμονες να βγαίνουν στα κανάλια. Λύση ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΏΡΑ, "οργισμένοι" φωνάζουν οι δημοσιογράφοι μέχρι που εξαφανίζετε και αυτή η υπόθεση χωρίς να βρεθεί λύση... Την ίδια οργή αναμεμιγμένη με αηδία δοκίμασα αυτές τις ημέρες με αφορμή την αρχική εξαφάνιση της μικρής Άννυς και τελικά την δολοφονία από τον παΤΈΡΑΣ της... Αυτό το κτήνος πήγε ένα βήμα παραπάνω και όχι μόνο σκότωσε το παιδί του αλλά το τεμάχισε για να μην το βρει κανένας!!!

ΛΎΣΗ ΤΏΡΑ!!!

Όχι αύριο, ΤΏΡΑ!!! Καταρχάς μην περιμένετε κανέναν "ειδικό" να μας πει τι θα κάνουμε... Ας ΞΥΠΝΉΣΟΥΜΕ επιτέλους!! Ο σκοπός μας είναι να είμαστε γονείς, να προσφέρουμε στη κοινωνία ανθρώπους άξιους, έξυπνους, σωστούς και όχι μεθυσμένα μούλικα που το μόνο που ξέρουν είναι να γλεντάνε, να ανοίγουν ακριβά μπουκάλια και να κάνουν παντιλίκια με το αυτοκίνητο του μπαμπά... Αυτοί οι φλώροι θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Αυτοί θα βγάλουν την Χώρα από το αδιέξοδο; Αυτοί που τους την σπάει όταν φυσάει γιατί θα χαλάσει η χωρίστρα; Αυτοί οι χαπακωμένοι σφίχτες που κουνιούνται στη παραλία ποιο πολύ και από γκόμενα; Ποιοι θα δώσουν λύση στις οικογενειακές κρίσεις; Οι πατεράδες που βάζουν κόντρα πόσες γκόμενες έχει ο γιος του από τον γιο του γείτονα; Γελάτε αλλά εγώ τα έχω δει αυτά!! Η μήπως οι μητέρες που αφήνουν σπίτι τον άντρα να προσέχει το παιδί και αυτές ξεσαλώνουν με τα πιτσιρίκια στα διάφορα κλαμπ; Ποιος θα δώσει λύση λοιπόν στα οικογενειακά προβλήματα; Όπως είπε νωρίτερα και μία φίλη "Άλλοι αγωνιούν μία ζωή να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και τα χάνουν από αρρώστιες και ατυχήματα και άλλοι που τα έχουν υγιέστατα τα σκοτώνουν" Αν δεν μπορείτε κύριοι ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ ΝΑ ΦΈΡΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΆ ΣΤΟ ΚΌΣΜΟ ΤΟΎΤΟ!!! Καλύτερα έτσι. Να γεράσουμε όλοι, να μην υπάρχει αναπαραγωγή, να μας πάρει ο διάολος να ησυχάσουμε!!!